Netfilter to część jądra systemu operacyjnego Linux zbierająca funkcje kontroli ruchu sieciowego.

Do kontroli zachowania mechanizmów kernela składających się na netfilter służą programy iptables, ip6tables, ebtables oraz arptables [1]

Netfilter project jest zbiorem projektów związanych z frameworkiem do filtrowania pakietów, w tym iptables.

Podczas przejścia pakietu przez jądro Linuksa wykonywane są w ściśle określonej kolejności hooki decydujące co z pakietem zrobić.

Każdemu hookowi odpowada jeden łańcuch reguł (chain).

Łańcuch reguły to wiele reguł które przetwarzane są w kolejności – jeśli któraś reguła zdecyduje o losie pakietu, późniejsze nie są brane pod uwagę.

Łańcuchy są pogrupowane w tabele (table) pod względem funkcjonalności. W iptables dostępne są następujące tabele:

• filter – odrzuca niechciane pakiety
• nat – zmienia adresy źródłowe lub docelowe pakietu
• mangle – modyfikuje pakiety
• raw – udostępnia pakietów przed ich przetworzeniem przez część kernela (np. conntrack)
• security – używana przy zaawansowanych modelach bezpieczeństwa w Linuksie (np. SELinux)

Łańchy mają nazwy odpowiadające momentowi ich wywołania:

• PREROUTING jest wykonywany dla pakietów przychodzących przed routingiem (czyli decyzją czy pakiet jest kierowany do tego komputera, czy należy go przesłać dalej lub odrzucić)
• INPUT jest wykonywany dla pakietów przychodzących skierowanych do tego komputera
• FORWARD jest wykonywany dla pakietów przechodzących, tj. pakietów ze świata, które mają być wysłane dalej
• OUTPUT jest wykonywany dla pakietów wyprodukowanych na tym komputerze (wychodzących)
• POSTROUTING jest wykonywany dla pakietów wychodzących po podjęciu decyzji gdzie je wysłać

Droga pakietu przez mechanizmy filtrujące w systemie Linux podsumowana jest tutaj: [PL] [EN]

Można tworzyć własne łańcuchy, ale mogą one być uruchomione tylko przez dołączenie ich do już istniejących.

Jądro Linuksa jest zaopatrzone w mechanizm śledzenia połączeń (conntrack). Duża część reguł korzysta z dostarczanych przez niego informacji, co znacznie ułatwia konfigurację filtracji.

Iptables nie dostarcza mechanizmu automatycznego zapisywania ustawień – po ponownym uruchomieniu lista reguł jest pusta, a polityki domyślne. Dla odtworzenia reguł przy starcie dystrybucje Linuksa dostarczają odpowiedni skrypt startowy. Zwykle zapisanie reguł odbywa się ręcznie (tj. trzeba wydać odpowiednią komendę).

Komenda iptables wszędzie rozróżnia wielkie i małe litery, ponadto kolejność argumentów decyduje o zrozumieniu polecenia.

Wyświetlanie listy reguł:

• iptables [-t filter] -L [-n] – wypisanie (--list) tablicy filtracji
  
• iptables -t <tablica> -L [-n] – wypisanie innych tablic
  
• iptables [-t <tablica>] --line-numbers -L – dodaje numery reguł

Wzorce poleceń modyfikujących działanie filtracji i dodających reguły filtaracji:

• iptables [-t filter] -P <łańcuch> <polityka> – zmiana domyślnego zachowania (tj. jeśli żadna z reguł nie podejmie decyzji). Zwykle stosowane polityki to ACCEPT lub DROP. Przykład:
  iptables -P INPUT DROP – ignoruje pakiety przychodzące
• iptables -A <łańcuch> <reguła> – dodaje regułę do łańcucha (--append), np:
  iptables -A INPUT -s 1.2.3.4 -j ACCEPT
• iptables -I <łańcuch> [pozycja] <reguła> – wstawia (--insert) regułę na podane miejsce do łańcucha (lub na początek jeśli numeru nie podano), np:
  iptables -I INPUT 1 -s 1.2.3.4 -j ACCEPT
• iptables -D <łańcuch> <nr> – usuwa (--delete) regułę na podanej pozycji z łańcucha, np:
  iptables -D INPUT 2
• iptables -D <łańcuch> <reguła> – usuwa (--delete) regułę z łańcucha, np:
  iptables -D INPUT -s 1.2.3.4 -j ACCEPT
• iptables -F [łańcuch] – usuwa wszystkie reguły [z łańcucha] (--flush); wysoce niebezpieczne

Zwykle reguły w iptables są zakończone akcją:

• -j ACCEPT – przepuszcza pakiet
• -j DROP – ignoruje (wyrzuca do śmieci) pakiet
• -j REJECT – dodatkowa akcja, symuluje zamknięte gniazdo (wysyła ICMP destination unreachable)

Są też dostępne inne akcje, np. LOG, MARK i SET. Więcej szczegółow w man iptables-extensions

Rdzeń iptables zawiera niewiele filtrów – źródłowy i docelowy adres(-s i -d), interface (-i i -o) i protokół (-p).
Patrz: man iptables.
Filtry można negować przez użycie '!' (wykrzyknika)

Netfilter jest modularny – większość funkcji mieści się w rozszerzeniach, ładowanych przez -m <nazwa>
To pozwala na bardzo szczegółową filtrację.
Patrz: man iptables-extensions

Przykładowe rozszerzenia:

• -m tcp/udp jest automatycznie ładowany razem z -p udp/tcp; pozwala ustalić m. inn. port źródłowy i docelowy --sport / --dport
• -m conntrack wybiera stan połączenia --ctstate, m. inn.: INVALID,NEW,ESTABLISHED,RELATED
• -m comment pozwala na dowolny komentarz --comment <tekst>
• -m limit dzięki --limit ogranicza ilość pakietów na jednostkę czasu
• -m hashlimit pozwala m. inn. ustawić limit pakietów/czas dla każdego IP z osobna
• -m time pozwala włączyć regułę o --datestart i wyłączyć o --datestop
• -m u32 udostępnia --u32 wykonujący dowolny test na danych pakietu
• -m connlimit używając --connlimit-above pozwala ograniczyć ilość połączeń z jednego adresu

iptables ma rozbudowaną pomoc wewnętrzną – po napotkaniu --help przerwie dodawanie reguły i pokaże listę opcji, np.:
iptables -I INPUT -p tcp --help
iptables -m hashlimit -m limit -m connlimit --help

iptables-save oraz iptables-restore są używane do zapisu/odczytu tablic do pliku.

Najczęściej stosowana do wpuszczania tylko pożądanego ruchu. Typowe podejście to zabronienie wszystkiego, co nie jest wprost dozwolone.

iptables -P INPUT DROP – ustawienie domyślnej akcji wybieranej jeśli żadna z reguł nie zadziała
iptables -A INPUT -s 127.0.0.1 -d 127.0.0.1 -j ACCEPT – pozwala na ruch lokalny
iptables -A INPUT -m conntrack --ctstate RELATED,ESTABLISHED -j ACCEPT – pozwala przychodzić pakietom nawiązanych wcześniej połączeń
iptables -A INPUT -p tcp --dport 22 -j ACCEPT – pozwala na dostęp do ssh

Decyduje jaki ruch może przechodzić przez komputer. Podejście do reguł zależy od zastosowania.

iptables -A FORWARD -m connlimit --connlimit-above 5 -j DROP – pozwala na nie więcej niż 5 połączeń przechodzących od każdego nadawcy

Służy do wypuszczania tylko pożądanego ruchu. Typowe podejście to blokowanie niepożądanego ruchu.

iptables -A OUTPUT -p tcp --dport bnetgame -j REJECT – odrzuca połączenia na port "Battle.net Chat/Game Protocol"
iptables -A OUTPUT -p tcp -d google.pl -j DROP – blokuje próby połączenia z google.pl (Uwaga: iptables wypyta DNS o adresy IP i doda reguły z adresami IP, nie z nazwą google.pl)
iptables -A OUTPUT -p tcp --dport 80 -j ACCEPT – pozwala na używanie http

iptables liczy ilość i rozmiar pakietów które dopasowały się do każdej reguły. Można:

• iptables -v [-x] -L – wyświetlić listę reguł z uwzględnieniem liczników
• iptables -Z [co zerować] – wyzerować stan liczników – wszystkich lub wybranego łańcucha / reguły

Filtracja pakietów w systemie Linux - ćwiczenia

Przykłady na manipulację pakietami:
iptables -t mangle -A POSTROUTING -o wlan0 -j TTL --ttl-set 1
iptables -t mangle -A PREROUTING -i wlan0 -j TTL --ttl-inc 16
iptables -t mangle -A PREROUTING -i wlan0 -j TEE --gateway 10.0.0.3
iptables -t mangle -A POSTROUTING -p tcp --sport 5222 -j TOS --set-tos Minimize-Delay

Ze względu na niewystarczającą ilość adresów IPv4 zwykle komputery w sieciach lokalnych używają adresów z bloków prywatnych.

Na wiadomość z takiego komputera – wysłaną z adresem źródłowym z bloku adresów prywatnych – odbiorca nie ma szansy odpowiedzieć (bo gdzie miałby?). Routery z publicznym IP powinny automatycznie wycinać takie wiadomości RFC 1918, str. 5

Dlatego konieczne jest by na styku adresacji prywatnej i publicznej adresy były tłumaczone, stąd nazwa NAT = Network Address Translation.

Ruch generowany przez komputery z wewnątrz sieci lokalnej musi mieć zmieniony adres źródłowy (source address), stąd nazwa Source NAT (SNAT). Tradycyjnie adresy źródłowe zmienia się w momencie kiedy pakiet opuszcza system.

Jeśli zachodzi konieczność by ruch z sieci publicznej trafiał do komputera wewnątrz sieci lokalnej, trzeba zmienić adres docelowy (destination address), stąd nazwa Destination NAT (DNAT). Naturalnie urządzenie na styku sieci musi zmienić adres zanim podejmie decyzję o routingu (tj. decyzję gdzie pakiet ma trafić).

Ilustracja do NATów

SNAT:

1. PC1 chce wysłać pytanie DNS pod jakim adresem znajdzie serwer put.poznan.pl
2. PC1 adresuje wiadomość:
   • w polu odbiorcy wpisuje 1.1.1.1 (znany adres serwera DNS)
   • w polu nadawcy wpisuje 192.168.0.2 (swój adres IP)
3. PC1 wysyła wiadomość przez bramę domyślną - router R1, adres 192.168.0.1
4. R1 wybiera trasę dla pakietu (wykonuje routing) i kieruje pakiet w stronę internetu
5. R1 po wykonaniu trasowania (POSTROUTING) dokonuje translacji adres źródłowego:
   zamienia adres źródłowy z 192.168.0.2 na 93.184.216.34
6. R1 wysyła wiadomość w intenet
7. Serwer DNS (pod adresem 1.1.1.1) dostaje wiadomość adresowaną do niego z adresu 93.184.216.34 i odpowiada na nią adresując ją:
   • od 1.1.1.1 (od siebie)
   • do 93.184.216.34 (do adresu, z którego otrzymał pytanie)
8. R1 otrzymuje wiadomość z adresu 1.1.1.1 kierowaną na adres 93.184.216.34
9. Przed wykonaniem trasowania R1 sprawdza, czy pakiet należy do połączenia dla którego już wykonuje translację adresów. W tym przypadku tak – zamienia więc adres docelowy z 93.184.216.34 na 192.168.0.2
10. R1 wykonuje trasowanie i określa, że pakiet kierowany do 192.168.0.2 ma trafić do PC1
11. PC1 otrzymuje odpowiedź z adresem źródłowym 1.1.1.1 i docelowym 192.168.0.2

DNAT:

1. PC1 wysyła żądanie nawiązania połączenia TCP na port 443 ze swojego do adresu 150.254.5.114
2. R1 wykonuje translację SNAT i wysyła w internet pakiet:
   • z adresu 93.184.216.34
   • do adresu 150.254.5.114
   • protokołu TCP, na port docelowy 443
3. R2 dostaje wiadomość z 93.184.216.34 na swój adres IP
4. Przed wykonaniem trasowania (PREROUTING) R2 sprawdza czy dla tego pakietu powinien wykonać trasowanie
5. R2 znajduje regułę: pakiety TCP adresowane na port 443 tego komputera mają trafiać do 192.168.0.3, więc dokonuje translacji adresu docelowego: zmienia adres docelowy 150.254.5.114 na 192.168.0.3
6. R2 wykonuje trasowanie i określa, że pakiet kierowany do 192.168.0.3 ma trafić do Serwer WWW
7. Serwer WWW otrzymuje pakiet:
   • z adresu 93.184.216.34
   • do adresu 192.168.0.3
8. Serwer WWW generuje w odpowiedzi pakiet i adresuje go:
   • od 192.168.0.3 (od siebie)
   • do 93.184.216.34 (do adresu, z którego otrzymał pytanie)
9. Serwer WWW przesyła odpowiedź do bramy domyślnej 192.168.0.1 (R2)
10. R2 określa, że pakiet kierowany do 93.184.216.34 ma iść do internetu i go tam kieruje
11. R2 po wykonaniu trasowania sprawdza, czy pakiet należy do połączenia dla którego już wykonuje translację adresów. W tym przypadku tak – zamienia więc adres źródłowy z 192.168.0.3 na 150.254.5.114.
12. R2 wysyła pakiet do internetu
13. R1 otrzymuje pakiet
    • z adresu 150.254.5.114
    • do adresu 93.184.216.34
14. R1 wykonuje translację SNAT, wysyła pakiet do PC1

W systemie Linux translacja adresów jest stanowa, stąd odpowiedzi zawsze znajdą drogę powrotną.

Pozwala na dostęp do sieci z adresacją publiczną (np. internet) urządzeniom z sieci z adresacją prywatną.

Uproszczony tryb translacji źródłowej – maskarada:
iptables --table nat --append POSTROUTING --out-interface wlan0 -j MASQUERADE
Przy użyciu maskarady adres źródłowy jest automatycznie ustawiany na adres interface'u którym pakiet opuszcza router

Klasyczny SNAT wymaga podania adresu (lub adresów) na jakie ma być zmieniane źródło:
iptables -t nat -A POSTROUTING -j SNAT --to-source 150.254.130.41 [--out-interface wlan0]

Pozwala na dostęp świata do urządzeń znajdujących się w sieci prywatnej, np:
iptables -t nat -A PREROUTING -p tcp --dport 80 -j DNAT --to-destination 10.0.0.2
iptables -t nat -A PREROUTING -p tcp ! --dport 22 -j DNAT --to-destination 10.0.0.2

NAT w systemie Linux - ćwiczenia

Na początku 2014 roku do jądra Linuksa włączono nową implementację kontroli ruchu sieciowego, nftables [1]

nftables jest nastawiony na zwiększenie wydajności, poprawienie czytelności i jakości kodu oraz wygodę użytkowania (w tej kolejności).
Reguły w nftables nie są interpretowane, a wykonywane po uprzednim przygotowaniu bytecode.
Polecenia .*tables zastąpiono jednym poleceniem nft o "prostszej" składni.

Dobry artykuł o nftables, z wstępem opisującym historię filtrowania pakietów w Linuksie:https://randomseed.pl/pub/analizy/nftables-nowy-firewall-linuksa/ (kopia)

Inne moduły:

• recent pozwala filtrować biorąc pod uwagę wcześniejszą aktywność danego IP/ danej sieci, np:
  iptables -A INPUT -p tcp --dport 139 -m recent --name unwanted --set --seconds 15 -j DROP
iptables -A INPUT -m recent --update --seconds 15 -j DROP
• string pozwalający dopasowywać tekst i moduł u32 pozwalający dopasowywać dana na podanej pozycji, np:
  iptables -A FORWARD -p udp --dport domain -m string --algo bm --hex-string '|08|facebook|03|com|00|' -j LOG --log-prefix 'facebook '
• mac pozwala filtrację adresów MAC, np:
  iptables -A input -m mac ! --mac-source 00:12:34:56:78:ab -j DROP
• -p icmp pozwala na filtrowania icmp, np:
  iptables -A INPUT -p icmp --icmp-type echo-request -j ACCEPT

API systemów Windows do tworzenia firewalli: https://msdn.microsoft.com/en-us/library/aa366510%28v=vs.85%29.aspx