Kongres IFIP’89
Zeszłoroczny Kongres IFIP’89 był już jedenastym z kolei spotkaniem zawodowych informatyków i matematyków, tym razem w San Francisco w Kalifornii. Jak podaje oficjalny program, kongres jest najważniejszym wydarzeniem w programie działalności IFIP. Odbywa się raz na trzy lata i gromadzi specjalistów z wielu dziedzin informatyki — zarówno naukowców, jak i użytkowników, którzy na kongresie mogą wiele się nauczyć oraz wymienić doświadczenia. Dzięki PTI i sponsorowi z Uniwersytetu w New Castle upon Tyne miałem przyjemność i zaszczyt uczestniczyć w kongresie. Tym razem został on zorganizowany przez American Federation of Information Processing Societies (amerykański odpowiednik PTI) i sponsorowany przez wiele renomowanych organizacji i firm komputerowych, jak np. AT&T i Apple. Tematem przewodnim kongresu było hasło: “Lepsze narzędzia dla profesjonalistów”, a kongres miał stworzyć możliwość wybitnym reprezentantom różnych gałęzi informatyki przedstawienia ich najnowszych osiągnięć w dziedzinie technologii informatycznej.
W dniu otwarcia kongresu, tj. 28 sierpnia ub. r., referaty przewodnie wygłosili profesorowie D. E. Knuth i J. Young. Na program techniczny, w którym uczestniczyłem, składało się 11 równocześnie prowadzonych sekcji o następujących nazwach:
1. Podstawowe narzędzia
2. Języki i systemy operacyjne
3. Komunikacja i systemy rozproszone
4. Systemy informacyjne
5. Inżynieria oprogramowania
6. Superkomputery
7. Narzędzia dla VLSI–CAD
8. Automatyzacja usług
9. Automatyzacja fabryk
10. Edukacja
11. Komputery i społeczeństwo
Omówię teraz pokrótce przebieg tych sekcji, mimo że ich równoległość uniemożliwiała śledzenie przebiegu każdej z nich.
W pierwszej sekcji przedstawiono osiągnięcia dotyczące ograniczeń i praw rządzących obliczeniami komputerowymi. Wygłoszono referaty na temat modeli, systemów formalnych, algorytmów i sieci komputerowych ze szczególnym uwzględnieniem równoległości, rozproszenia, komunikacji, poprawności, efektywności i niezawodności obliczeń. Powyższe teorie znajdują zastosowanie w wielu dziedzinach informatyki omawianych w pozostałych sekcjach.
Wykłady w drugiej sekcji dotyczyły funkcyjnych i logicznych metod programowania oraz języków obiektowych, z czasem rzeczywistym, języków dla baz danych i programowania równoległego. Dyskusja toczyła się wokół wpływu nowych koncepcji na architekturę systemów komputerowych i wzajemnego oddziaływania pomiędzy człowiekiem a komputerem.
W trzeciej sekcji przedstawiono osiągnięcia w dziedzinie metod specyfikacji i weryfikacji komunikujących się systemów rozproszonych. W ramach podsekcji “Specyfikacja systemów rozproszonych” wygłosiłem referat pt. “Logika temporalna dla lokalnego specyfikowania systemów współbieżnych”, w którym przedstawiłem język formalny służący do opisywania i dowodzenia własności programów i systemów współbieżnych. Konstrukcja tego języka umożliwia automatyzację procesu dowodzenia poprawności dla tzw. systemów o skończonej liczbie stanów.
Obrady w czwartej sekcji dotyczyły różnych typów systemów informacyjnych, takich jak systemy doradcze i bazy danych. Mówiono o teoretycznych podstawach modeli reprezentowania wiedzy i wiary (belief) oraz różnych metodach wnioskowania formalnego.
W piątej sekcji koncentrowano się na metodach inżynierii oprogramowania ze szczególnym uwzględnieniem wspomagania procesu programowania. Mówiono o wpływie nowych metod na jakość i niezawodność oprogramowania oraz o efektywności pracy z użyciem tych metod.
W następnej sekcji zajmowano się technologią oprogramowania i oprzyrządowania dla superkomputerów (tj. nowej generacji szybkich i równolegle pracujących komputerów). Mówiono o osobistych superkomputerach, równoległych architekturach i sztucznej inteligencji.
W ramach siódmej sekcji dyskutowano nad problemami związanymi z rozwojem technologii VLSI.
Wskazano na potrzebę szybkiego rozwoju narzędzi do wspomagania różnych faz procesu projektowania
układów scalonych.
Referaty w następnych dwóch sekcjach dotyczyły automatyzacji usług i fabryk. Przedstawiono zastosowanie technologii informatycznej do projektowania, planowania i produkcji.
W ramach sekcji poświęconej edukacji mówiono o nowych metodach nauczania informatyki oraz używania komputerów na poziomie uniwersyteckim. W tej sekcji Polskę reprezentowali dr Kwiatkowski i Kaliś, którzy przedstawili pracę pt. “Metoda nauczania architektury nowych komputerów”.
Ostatnia, jedenasta sekcja, dotyczyła zależności pomiędzy komputerami a społeczeństwem. Omawiano w niej m. in. związek rozwoju cywilizacji z technologiami komputerowymi.
Oprócz tzw. programu technicznego w trakcie trwania kongresu można było obejrzeć wystawę publikacji naukowych ukazujących się nakładem wydawnictw ACM Press, Academic Press, Addison–Wesley i in. oraz wystawę komputerów i najnowszych osiągnięć w dziedzinie oprogramowania (Hewlett–Packard, IBM, NEC, Hitachi i in.). Największe wrażenie zrobił na mnie mały osobisty komputerek firmy Hewlett–Packard mający pamięć dużej maszyny, który dzięki systemowi wieloprocesorowemu mógł wykonywać jednocześnie kilka zadań.
Na zakończenie tego krótkiego sprawozdania kilka słów o samym San Francisco. Jest to prześliczne miasto zbudowane na wzgórzu, poprzecinane siecią prostopadłych ulic i przyciągające tysiące turystów. Do atrakcji — oprócz zabytkowego tramwaju, złocistego mostu i chińskiej dzielnicy — należy także położona w niewielkiej odległości od miasta słynna (z więzienia) wysepka Alcatraz. Kilka miesięcy temu San Francisco bardzo ucierpiało w czasie trzęsienia ziemi. Każdy, kto obserwował zmysł organizacyjny i pracowitość mieszkańców tego miasta, nie ma wątpliwości, że będzie ono sumiennie i szybko odbudowane.
Wojciech Penczek
