Czwarta Jesienna Szkoła PTI
“Współczesne kierunki rozwoju informatyki”
W lipcu br. do członków zwyczajnych i wspierających naszego Towarzystwa, a także do szkół wyższych mających instytuty informatyki, rozesłano zawiadomienia o Czwartej jesiennej Szkole PTI. Odbędzie się ona w Mrągowie w dniach 7–11 grudnia 1987 (może w grudniu też będzie jesienna pogoda…). Celem szkoły jest przybliżenie polskiemu środowisku informatyków problemów związanych z kierunkami rozwoju informatyki na świecie.
Na program Szkoły złoży się ok. 10 sesji wykładowych. Podobnie jak w roku ubiegłym, przewiduje się także sesję uczestników: “Oferta – Problem”.
Oto wykaz wykładów:
Dr Stanisław Budkowski (Bull,Francja) — Esrelle — język specyfikacji protokołów
Doc. Bogusław Gawlik (Uniwersytet Jagielloński) — Ochrona programów komputerowych na gruncie prawa autorskiego z koreferatem dra Jacka Irlika (Uniwersytet Śląski)
Doc. Jan Madey (Uniwersytet Warszawski) — Ockham, Edison, Joyce i inni, czyli o programowaniu współbieżnym
Mgr inż. Barbara Osuchowska (Wydawnictwa Naukowo–Techniczne) — O informatyce — po polsku
Prof. Andrzej Salwicki (Uniwersytet Warszawski) — Tworzenie modułów programistycznych na podstawie abstrakcyjnych typów danych
Prof. Łukasz A. Turski (Polska Akademia Nauk) — Komputery w fizyce i Fizyka w komputerach
Prof. Władysław M. Turski (Uniwersytet Warszawski) — Kanoniczny krok procesu programistycznego
Doc. Henryk Woźniakowski (Uniwersytet Warszawski) — Złożoność obliczeniowa dla zadań ciągłych
W niniejszym numerze biuletynu rozpoczynamy publikowanie streszczeń tych wykładów.
BO
Jan Madey
Uniwersytet Warszawski
Ockham, Edison, Joyce i inni,
czyli o programowaniu współbieżnym
Programowanie współbieżne staje się coraz ważniejszą dyscypliną informatyczną. Wynika to przede wszystkim z obecnej sytuacji sprzętowej. Mikroprocesory są na tyle tanie, że w nowoczesnym systemie komputerowym występuje ich zwykle wiele. A zatem jest konieczne pisanie programów systemowych w taki sposób, aby optymalnie wykorzystać możliwość jednoczesnej pracy, wielu procesorów. W tym celu trzeba rozwiązać różne problemy, zwłaszcza zaś zagadnienie synchronizacji współbieżnie działających procesów.
Pierwszym językiem, w którym pojawiły się strukturalne narzędzia programowania współbieżnego, był Concurrent Pascal, zdefiniowany przez Brinch Hansena około 15 lat temu. W końcu lat siedemdziesiątych Hoare zaproponował odmienne, choć równoważne podejście, znane pod nazwą CSP. Z tych dwóch nurtów wyrosło kilka innych języków. Jak to się już stało dość powszechne, niektóre z tych języków zostały nazwane nazwiskami wybitnych osób. Dotyczy to m. in. trzech języków: Occam (od nazwiska średniowiecznego filozofa Ockhama, który poprawniej powinien być nazywany Williamem of Occam), Edison i Joyce.
Tematem wykładu są podstawowe aspekty problematyki programowania współbieżnego oraz główne cechy tych trzech języków programowania.
Andrzej Salwicki
Uniwersytet Warszawski
Tworzenie modułów programistycznych
na podstawie abstrakcyjnych typów danych
Tematem wykładu jest sposób wytwarzania oprogramowania polegający na wykorzystaniu dwu narzędzi: (1) specyfikacji modułów w języku logiki algorytmicznej oraz (2) zapisywaniu modułów w Loglanie. Sposób ten zostanie zilustrowany większym przykładem.
Wytwarzanie oprogramowania może być Oparte na zasadach pozwalających ten proces “uprzemysłowić”. Z większego zadania można wydzielać moduły, analizować ich cele i własności, posługując się sformalizowanymi narzędziami. Można tworzyć i badać specyfikacje modułów; takie specyfikacje są środkiem komunikacji pomiędzy zleceniodawcą, twórcą i użytkownikiem modułu. Można też zapisywać moduły w Loglanie, co pozwala na znaczne przyspieszenie prac programistycznych,, i, co ważniejsze, umożliwia uzyskanie produktów programistycznych o bardziej przejrzystej i zrozumiałej strukturze.
Oto główna teza wykładu: oprogramowanie może być wytwarzane metodami przemysłowymi, ponieważ: (1) jego specyfikację i analizę można oprzeć na naukach podstawowych (proponuje się korzystać z logiki algorytmicznej); (2) można składać moduły pochodzące od różnych wytwórców (oferuje się prefiksowanie lub inaczej konkatenację modułów).
Łukasz A. Turski
Polska Akademia Nauk
Komputery w fizyce i fizyka w komputerach*) **)
Pierwsze komputery (elektroniczne) zostały zbudowane z myślą o zastosowaniach w fizyce. Od tego czasu zakres tych zastosowań uległ zasadniczej zmianie, po części dlatego, że rozwój technologiczny umożliwił wykonywanie “obliczeń” uprzednio “fizycznie” niemożliwych.
Wykład jest poświęcony omówieniu niektórych z tych nowych zastosowań komputerów w fizyce, głównie symulacji zachowania się układów wielu ciał, oraz ograniczeń narzucanych przez prawa fizyki na procesy przetwarzania informacji.
*) W opinii pewnego fizyka
**) Praca wykonana w ramach programów CPBP 01.03, CPBP 02.02
