Od Prezesa
Polskie Towarzystwo Informatyczne rozpoczyna szósty rok kalendarzowy swego działania, rok II Walnego Zjazdu. Jest nas już tylu, że majowy Zjazd po raz pierwszy będzie zjazdem delegatów, a nie wszystkich członków. Zjazd. na pewno będzie. okazji do dokonania całościowej i wyważonej oceny naszej dotychczasowej pracy i zarysowania programu działania na następne trzy lata. Bliskość daty Zjazdu zwalnia mnie z obowiązku podejmowania próby takiej analizy dziś.
Poprzednie noworoczne posłania, które pod jednakowym tytułem ogłaszałem od kilku lat w Biuletynie PTI, dotyczyły spraw — jak mi się wydawało — ważnych, ale niejako zewnętrznych: relacji Towarzystwa, informatyków i informatyki z otaczającym światem. Dziś chciałbym podjąć temat nieco bardziej kameralny. choć niemniej ważny. Chodzi mi o stosunek członków PTI do swego Towarzystwa.
Przypomnijmy sobie — młodszym kolegom trzeba o tym po prostu powiedzieć! — że próby powołania do życia profesjonalnego stowarzyszenia informatyków były podejmowane wielokrotnie i od bardzo wielu lat. Kończyły się one fiaskiem z jednego, podstawowego powodu: fakt istnienia takiego stowarzyszenia psuje grą tym, którzy — gdy im to wygodne — uznają się za informatyków, ale nie tak znów przekonanych. żeby się informatyką zajmować na co dzień, jak rok długi. Dokładnie z tych samych powodów odmawia się informatyce samoistności naukowej, opowiada o interdyscyplinarności jej przedmiotu, umiejętności obsługi standardowych pakietów na komputerze osobistym uznaje się za działalność informatyczną itd. Powstanie PTI nie położyło kresu takiemu traktowaniu sprawy, bardzo wielu osobom nadal nadzwyczaj wygodnie jest uważać, że informatykiem jest się wtedy, kiedy się na to ma ochotą, a poza tym (na co dzień) można być kimś innym.
Można oczywiście wzruszyć ramionami i powiedzieć sobie, że się nie będzie przejmować takimi sprawami. Nie jest to jednak stanowisko dalekowzroczne! W obopólnym bowiem interesie, społeczeństwa i informatyków, leży to, by odróżnić profesjonalną działalność informatyczną od partaniny czy zgoła zabawy. Niegdyś cyrulik był i fryzjerem, i chirurgiem. Dziś drogo zapłaci, kto nie dostrzega między nimi różnicy.
Społeczeństwo nie może sobie pozwolić na dalsze powierzanie problemów wymagających fachowej wiedzy i udokumentowanych umiejętności amatorom, informatycy nie bardzo mogą sobie pozwolić na. dalsze tolerowanie powszechnego braku zrozumienia tego, że dobry informatyk–profesjonalistą to nadzwyczaj cenny pracownik produkcyjny, który powinien być — zgodnie ze swymi szczególnymi kwalifikacjami — szczególnie wynagradzany za wykonywaną pracą.
Ale żeby doprowadzić do społecznej akceptacji wysokiej rangi informatyki jako zawodu, musimy upowszechnić wiedzą o tym, czym jest informatyka profesjonalna i czym się ona różni od gier i zabaw komputerowych dowolnego autoramentu.
Jest dość oczywiste, że bez samodzielnego stowarzyszenia nie mieliśmy szansy propagowania szacunku względem informatyki profesjonalnej; fakt nieistnienia takiego stowarzyszenia zdawał się potwierdzać opinią o amatorskości czy dorywczości działań informatycznych. Ale jest równie oczywiste, że samo istnienie Towarzystwa niczego jeszcze nie załatwia. Towarzystwo musi zdobyć rzeczywisty autorytet. Podkreślam: zdobyć. Nikt, żadne ciało ani organizacja nie może tego autorytetu Towarzystwu przydzielić, choćby dlatego, że nie ma ciał ani organizacji, które by w naszej dziedzinie dysponowały “nadwyżką” autorytetu. Zdobywanie autorytetu zgadza się z prawdziwą samodzielnością i niezależnością PTI, statutowymi cechami, które bardzo sobie cenimy i cenić powinniśmy.
Musimy więc dążyć do zdobycia, utrwalania i zwiększania autorytetu Towarzystwa. Tylko Towarzystwo mające rzeczywisty i uznawany autorytet może być gwarantem honorowania interesów obydwu stron kontraktu klient–informatyk. To proste — tak proste, że chyba zbyt często zapominamy o tym, iż na rzeczywisty autorytet Towarzystwa muszą zapracować jego członkowie.
Naturalnie, przede wszystkim swoją nienaganną postawą zawodową, rzetelnym, skrupulatnym i sumiennym wywiązywaniem się z profesjonalnych zobowiązań. Stałym przestrzeganiem zasady, że profesjonalista dba o swój interes dbając o dobro klienta.
Ale także pracą na rzecz Towarzystwa, aktywnością w kołach, czynnym udziałem w pracy sekcji, uczestnictwem w kierowanym przez Towarzystwo ruchu upowszechniania poważnego stosunku do informatyki.
Ale także lojalnością względem Towarzystwa. Duże to słowo, lojalność. Któż z nas nie chce być lojalny! Każdy prawie obrazi się o najdrobniejszy wytyk w tej materii. A czy lojalność nie nakazuje zdyscyplinowania, regularnego, “bezwezwaniowego” płacenia składek, prenumerowania Biuletynu PTI, uczęszczania na zebrania koła, sekcji i innych ciał, do których się dobrowolnie przystąpiło? A czy lojalność nie nakazuje śmiałego i otwartego dyskutowania o tym, co uważa się za szczególnie ważne w stosunkach informatyka a społeczeństwo? A czy lojalność nie nakazuje godnego i stanowczego przedstawiania stanowiska, które w różnych sprawach Towarzystwo zajęło? Lojalność, jak wiele cech człowieka, jest niepodzielna, nie toleruje ustępstw w rzeczach małych, codziennych, usprawiedliwienia bezczynności oczekiwaniem na moment heroiczny!
Chcemy by Towarzystwo było arbitrem i rzecznikiem informatyki współtworzącej dobro polskiego społeczeństwa. Aby tę rolę mogło pełnić, jego członkowie muszą poważnie traktować fakt swego członkostwa i honorować wpływające zeń zobowiązania. To truizm, prawda? Sprawmy więc, by stawał się coraz pełniejszą prawdą. Roboty jest bardzo wiele. Doświadczenie wielu udanych przedsięwzięć, z których wyrasta autorytet naszego Towarzystwa, będzie coraz więcej.
