Stanowisko Prezydium Zarządu Głównego PTI w sprawie wprowadzania elementów informatyki do szkolnictwa średniego i podstawowego
1. Przed przystąpieniem do działań praktycznych należy określić cele dydaktyczno–wychowawcze wprowadzenia elementów informatyki do szkolnictwa średniego i podstawowego. Nie wydaje się, aby celem takim mogło być np. nauczenie programowania, zwłaszcza w prymitywnym języku, ani nauczenie jakiejkolwiek “wewnątrzinformatycznej” umiejętności. Może natomiast nim być ukazanie przydatności stosowania środków i metod informatyki w pracy umysłowej człowieka. Dlatego niepomiernie ważniejsze jest doprowadzenie do praktycznego stosowania elementów informatyki w nauczaniu tradycyjnych przedmiotów szkolnych niż podjęcie nauczania przedmiotu “informatyka”. W żadnym kraju, łącznie ze znacznie bardziej rozwiniętymi gospodarczo niż Polska, nie naucza się takiego przedmiotu w szkołach średnich ani podstawowych (poza niektórymi szkołami technicznymi).
2. Należy zdecydowanie przeciwstawić się werbalnym metodom wprowadzania elementów informatyki do szkół. Próby nauczania elementów informatyki bez dostatecznego wyposażenia komputerowego, zapewniającego każdemu uczniowi objętemu nauczaniem możliwość indywidualnej pracy z komputerem, są skazane na niepowodzenie i nie powinny być podejmowane. Członkowie PTI pod żadnym pozorem nie powinni partycypować w tego rodzaju działalności sprzecznej z Uchwałą Zjazdu.
3. Uważamy za niezbędne przestrzec władze oświatowe PRL przed fatalnymi skutkami wprowadzania do szkół — jako urządzeń zalecanych do użytku szkolnego — urządzeń komputerowych nie akceptujących polskiego alfabetu i wymagających obcojęzycznych instrukcji. Wywoływanie przeświadczenia, że nowoczesność wymaga lekceważenia języka ojczystego, jest pedagogicznym przestępstwem. Podobnie nie powinno się zezwalać na stosowanie w polskich szkołach komputerów o wyraźnie gorszym standardzie technicznym (jakościowym i konfiguracyjnym) niż komputery stosowane w szkołach zagranicznych. Nie należy bowiem wpajać młodzieży przekonania o nieuchronnej lichocie krajowych rozwiązań technicznych, ani o tym, że byle zagraniczna tandeta jest dość dobra dla polskich szkół. Rynek oświatowy w Polsce jest dostatecznie chłonny, aby z czysto ekonomicznego punktu widzenia było nas stać na sformułowanie wyraźnych kryteriów dopuszczalności urządzeń informatycznych przeznaczonych dla szkół, kryteriów zgodnych z interesem polskiej oświaty i kultury. Przejściowo, do czasu udostępnienia komputerów zgodnych z takimi kryteriami, można przyzwalać na użytkowanie sprzętu nie odpowiadającego warunkom jakościowym, ale tylko w ramach zajęć fakultatywnych i w kółkach zainteresowań, podkreślając amatorski charakter zajęć. Dopuszczanie substandardowego sprzętu do użytku szkolnego powinno zawsze odbywać się na ustalony okres (rok, najwyżej dwa); wydawanie zezwoleń powinno być surowo kontrolowane, a używanie nie licencjonowanego sprzętu — niedozwolone.
4. Należy rozpocząć intensywne przygotowania metodyczne i organizacyjne w dziedzinie wprowadzania elementów informatyki do nauczania przedmiotów szkolnych. Przygotowanie i dystrybucja odpowiedniego oprogramowania i dokumentacji użytkowej, a także wskazówek metodycznych, jest przedsięwzięciem o ogromnej wadze i, niestety, dużych kosztach. Bez odpowiedniej jednak podbudowy metodycznej i bez przygotowania odpowiednich programów komputerowych wprowadzanie elementów informatyki do szkół nie ma po prostu sensu.
5. Powszechne wprowadzanie elementów informatyki rozsądek nakazuje poprzedzić okresem doświadczalnym, w którym byłyby gromadzone obserwacje z kilku lub kilkunastu szkół eksperymentalnych. Przedwczesna powszechność i obligatoryjność programów nauczania i zaleceń metodycznych zawiera ogromne ryzyko ośmieszających wręcz pomyłek.
Po ogłoszeniu powyższego stanowiska Prezydium, do Zarządu Głównego wpłynęła w dniu 18 kwietnia br.
