Sterownik programowalny (sterownik o programowalnej logice, ang. Programmable logic cnntroler, PLC)jest to urządzenie, które może być zaprogramowane przez użytkownika do przyjęcia sekwencji zdarzeń. Zdarzenia te są wyzwalane przez zewnętrzne bodźce wprowadzane na wejścia sterownika i odbierane przez sterownik PLC. Ich działanie może być opóźnione wewnętrznym zdarzeniem, które sterownik będzie wykonywał poprzez pętlę wewnątrzną. Pętla ta może być zdefiniowana przez użytkownika programu. jest to oczekiwanie na sygnał wejściowy lub generowany sygnał wejściowy w określonym przez program czasie.
Znaczenie rewolucyjnych zmian spowodowanych w układach automatyki wprowadzeniem urządzeń cyfrowych jest niezaprzeczalne. Jako przykład, można przedstawić udoskonalania znanych wcześniej urządzeń (regulator cyfrowy, przetworniki SMART). Poprzez zastąpienie układów analogowych mikroprocesorami, to sterowniki te nazywa się w języku polskim sterownikami binarnymi lub sterownikami programowalnymi. Sterowniki binarne zastąpiły w wielu zadaniach, szczególnie tych wymagających obróbki wielu sygnałów dwustanowych, stosowane wcześniej maszyny cyfrowe.
Termin "sterownik programowalny" jest ogólnie używany do określania wszystkich elementów tworzących system sterujący pod wspólnym mianem. Czasami używa się terminu " sterownik o programowalnej logice" (PLC), na określenie tego samego systemu sterującego. Konstrukcja sterownika może być rozdzielona na poszczególne części. Ten element, gdzie program jest ładowany, przechowywany i wykonywany, jest znany jako Główna Jednostka Przetwarzania (MPU). Inne często używane terminy na określenie tego elementu, to "jednostka główna", "sterownik", " procesor" lub "CPU". Termin CPU jest trochę mylący, ponieważ obecnie bardziej zaawansowane produkty mogą zawierać lokalne CPU. Główne CPU (albo bardziej poprawnie: MPU)