Historia sterowników programowalnych siega roku 1968. Wtedy w Firmie General Motors grupa inżynierów pod kietownictwem Udo Struga rospoczęła prace nad nowa generacja sterowników , przyjmując nastepujace zadania:
Sterowniki programowalne, odkąd rozwinęły sie na początku lat siedemdziesiątych, stały sie integralną częścią automatycznych układów sterowania. Początkowo ich celem było zastapienie układów przekaźnikowych w urządzeniach sterowania sekwencyjnego typu bębnowego lub krzyżakowego oraz w innych urządzeniach sterowania logicznego. Zostały one od razu zaakceptowane w przemyśle samochodowym, a puźniej znalazły teź szereg róźnych zastosowań w wielu róźnych gałęziach przemysłu
W 1976 roku wprowadzono sterowniki wyposaźone w kasety sterowania zdalnego (remote I/O rakc), które umoźliwiły monitorowanie i uaktualniane dużej liczby punktów wejść/wyjść za pomocą połączeń komunikacyjnych przy odległościach nawet do kilkuset matrów od jednostki centralnej sterownika PLC. W 1977 roku Firma Allen-Bradlej Corporation jako pierwsza zastosowała w sterownikach mikroprocesor 8080 z wykorzystaniem dodatkowego koprocesora dla operacji bitowych.
Z początkiem lat osiemdziesiątych wprowaszono w sterownikach inteligentne moduły I/O, które wyposaźono we własne procesoryu realizowały znacznie bardziej złożone funkcje obliczeniowe. Rynek sterowników gwałtownie wzrósł, gdy w 1983 roku w ofercie kilku Japońskich producentów pojawiły się małe sterowniki o sporych możliwościach funkcjonalnych, a przy tym dużo tańsze od oferowanych dotychczas.
Przykładowo, w tych samych latach sterownik F40 Firmy Mitshubishi posiadał 40 punktów I/O (24 wejścia 24V DC i 16 wejść 24V DC lub 240V AC), 16 czasomierzy i liczników z pamięcia RAM o pojemności 890 słów dla programu użytkownika.