ZINTEGROWANE ZASTOSOWANIE GPS

System nawigacyjny współczesnego samolotu bojowego składa się z urządzeń autonomicznych i radiotechnicznych. Rozwiązanie to powoduje dużą dokoładność określenia miejsca położenia (współrzędnych) samolotu jak i wysoką niezawodność takiego systemu.

Urządzenia autonomiczne

Urządzenia autonomiczne zapewniają określenie miejsca położenia statku powietrznego (SP) przy braku jakiegokolwiek kontaktu z radiolatarniami
i urządzeniami zewnętrznymi. Zalicza się do nich:

	dopplerowski miernik prędkości podróżnej i kąta znoszenia mierzący prędkość podróżną i kąt znoszenia samolotu;
	inercjalny system nawigacyjny mierzący przyśpieszenia SP w trzech płaszczyznach oraz określający płaszczyznę poziomą za pomocą platformy giroskopowej,
	radiowysokościomierz – określający rzeczywistą wysokość lotu SP.

Na podstawie pomiarów z tych przyrządów oraz położenia lotniska startu komputer nawigacyjny wylicza bieżące położenie SP (metodą całkowania prędkości). Jednak to rozwiązanie ma tę wadę, że całkowane są również błędy co powoduje narastanie w czasie błędu określenia miejsca położenia SP.

Urządzenia radiotechniczne

Ta grupa urządzeń służy do korekcji  pomiarów z urządzeń autonomicznych
i dokładniejszego określenia miejsca położenia SP. Zalicza się do nich:

	GPS;
	TACAN – system mierzący azymut i odległość SP do radiolatarni naziemnej.

Rys. Uproszczony schemat systemu nawigacyjnego współczesnego samolotu