Wyrób piwa opiera się na ściśle opracowanych metodach, w wielkich zakładach przemysłowych zwanych browarami. Przebieg produkcji piwa jest następujący:

1. Przygotowanie słodu.

Doborowe ziarno jęczmienia zwilża się wodą i doprowadza do skiełkowania, przyczym w ziarnie wytwarza się diastaza, tojest ferment, pod którego działaniem skrobia jęczmienna zamienia się w cukier słodowy. Aby uniknąć zaparzenia porusza się kiełkujące ziarno ręcznie, szuflami na podłodzesłodowni, lub maszynowo w obracalnych bębnach. Gdy kiełek dorośnie 1-1½ długości ziarna, przerywa się dalszy wzrost przez osuszenie ciepłym powietrzem. Im silniej osuszy się słód, Tym ciemniejsze otrzymuje sie z niego piwo. Następnie oddziela się od słodu kiełki i korzonki, przez tarcie walcami.

2. Przygotowanie zacieru.

Słód rozdrabnia się między walcami i miesza w tak zwananej kadzizaciernej z wodą. Najlepsza jest woda miękka, zawierająca mało soli mineralnych. Zacier utrzymuje się przez pewien czas w temperaturze 70-75°C, w której diastaza działa najenergiczniej i w krótkim czasie zamienia prawie całą skrobie na cukier słodowy, czyli maltozę. Tej zamiany nie doprowadza się jednak rozmyślnie do końca, aby pozostała pewna ilość produktów przejściowych to jest dekstryn, tworzących w piwie ekstrakt, którego pozostawia się więcej w piwie ciemnym, a mniej w jasnych. Przygotowanie zacieru odbywa się w Anglii i Ameryce tak zwanym sposobem infuzyjnym, a na kontynencie europejskim tak zwanym sposobem dekokcyjnym. Pierwszy sposób polega na tym, że porcję słodu miesza sie z wodą i ogrzewa do temperatury 70-75°C. Drugim sposobem prowadzi się scukrzanie słodu stopniowo, a mianowicie zaciera się w temperaturze niższej, popczym przepompowuje się częsć zacieru do osobnego kotła, ogrzewa tam do wrzenia i pompuje zpowrotem do kadzi zaciernej, przez co podnosi się temperaturę całej masy. W ten sposób gotuje sie mniejsze porcje zacierudwa, a nawet trzy razy zanim cała masa dojdzie do temperatury 70-75°C.

3. Gotowanie brzeczki.

Scukrzony zacier odcedza się od nierozpuszczonej pozostałości, zwanej brzeczką. Cedzenie odbywa się albo na tak zwanych cedzińcach, to jest płaskich kadziach z sitem na dnie, albo na prasach filtracyjnych. Młóto popłókuje się wodą i popłóczyny dodaje do brzeczki. Rozcieńczoną w ten sposób brzeczkę gotuje się z szyszkami chmielowymi, przyczym:
a)brzeczka zagęszcza się do wymaganej konsystencji;
b)goryczka chmielowa rozpuszcza się w brzeczce;
c)substancje białkowate ścinają się i wydzielają;
d)działalność diastazy zostaje przerwana i w brzeczce pozostaje pewna ilość dekstryn, tworzących ekstrakt.

Po gotowaniu następuje powtórne cedzenie brzeczki, celem oddzielenia rozgotowanych szyszek chmielowych, poczym szybkie studzenie, które dawniej odbywało się na olbrzymich, płaskich basenach chłodzących, a dzisiaj na oziembialnikach z falistej blachy, chłodzonych wewnątrz wodą. W ostudzonej brzeczce opadają na dno wytrącone podczas gotowania osady białkowe, z ponad których sciąga się ją do fermentacji.

4. Fermentacja brzeczki.

Ochłodzoną brzeczkę pompuje się do otwartych kadzi fermentacyjnych, ustawionych w chłodnej piwnicy i zadaje drożdżami. W temperaturze 5-8°C, panującej w piwnicy odbywa się fermentacja, trwająca zazwyczaj 5-7 dni. Po tym czasie drożdże opadają na dno kadzi, a piwo przepompowuje się do wielkich beczek, pojemności 10-30 hl, wewnątrz smołowanych, ustawionych w sztucznie chłodzonej piwnicy, gdzie w temperaturze ok. 0 C odbywa się dalsza, bardzo powolna fermentacja, trwająca u piw lżejszych kilka tygodni, a u piw ciężkich tak zwanych leżakowanych: eksportowych, kilka miesięcy. Ponieważ beczki przytykane są przez ten czas szpuntami, piwo wysyca się wytworzonym bezwodnikiem węglowym. Dojrzałe piwo rozlewa się ostatecznie przy pomocy pompy, połączonej z filtrem, do baryłek i flaszek.

Mniejsze znaczenie przy wyrobie piwa posiada prowadzenie tak zwanej fermentacji górnej, w temperaturze wyższej, 12-22°C, przy końcu której drożdże wypływają na wierzch kadzi (stąd nazwa). Po takiej fermentacji, trwającej 2-3 dni, pompuje się piwo odrazu do baryłek transportowych. W ten sposób wyrabia się piwo lekkie, nie nadające się do dłuższego przechowywania, które są konsumowane jeszcze w trakcie fermentacji. Maja one tylko lokalne znaczenie. Piwo zawiera, zależnie od gatunku, 3-6% alkoholu i 3-6½% ekstraktu, poza tym bezwodnik węglowy, nieco kwasu mlekowego, soli fosforowych, ciał białkowychg i goryczki chmielowej. Oprócz właściwości podniecajaco-orzeźwiajacych ma pewną wartość odżywczą. Barwa piwa od jasno-żółtej do ciemno brązowej, zależy od stopnia wysuszenia słodu, zaś smak słodko-gorzkawy, lub gorzkawy od stosunku chmielu do ekstraktu.