Piąta Jesienna Szkoła PTI
W dniach 5 do 9 grudnia 1988 odbędzie się w Mrągowie Piąta Jesienna Szkoła PTI “Współczesne kierunki rozwoju informatyki”. Komunikat. szkole PTI rozesłało już w lipcu br. Tutaj przypominamy program i zamieszczamy pierwsze streszczenia wykładów.
Podobnie jak w latach ubiegłych, każda sesja tematyczna szkoły obejmuje 3 godziny wykładu zakończone półgodzinną dyskusją. Są także przewidziane wieczorne konwersatoria z udziałem wykładowców.
Program wykładów (kolejność alfabetyczna):
Doc. Wojciech Cellary (Politechnika Poznańska) — Sterowanie współbieżne w systemach rozproszonych baz danych
Dr Jacek Irlik (Instytut Systemów Sterowania) — Ochrona prawna programów na świecie
Dr Wacław Iszkowski (Politechnika Warszawska) — Przyspieszanie obliczeń przez ich rozpraszanie
Mgr Andrzej Kłopotowski (Warszawskie Zakłady Mechaniczne PZL) — Sprawna praca małych zespołów
Prof. Antoni Mazurkiewicz (Polska Akademia Nauk) — Wybrane modele współbieżności
Prof. Laurent Siklóssy (Free University Amsterdam) — Active information system
Prof. Władysław M. Turski (Uniwersytet Warszawski) — Logiki nieklasyczne (dla informatyka pracującego)
Oto streszczenia niektórych wykładów:
Wacław Iszkowski — Przyspieszanie obliczeń przez ich rozpraszanie
Podstawowym celem informatyki było i jest budowanie coraz szybszych komputerów, a gdy staje się to niemożliwe lub zbyt kosztowne, wówczas podejmuje się prace nad poszukiwaniem innych metod. Rozwiązania te mogą z natury dotyczyć tylko jeszcze oprogramowania, w którego projekcie jest możliwe lepsze lub gorsze wykorzystanie cech funkcjonalnych sprzętu.
Opierając się na doświadczeniach z życia codziennego, poszukuje się metod podziału problemu obliczeniowego na podproblemy, które następnie mogą być przekazane do równoczesnego obliczania. Możliwość rozproszenia obliczania problemu musi uwzględniać cechy użytkowanego sprzętu (jego praktyczna równoległość działania) oraz własności oprogramowania systemowego. Równocześnie jest konieczne dostarczenie odpowiedniego narzędzia — języka i translatora — za pomocą którego zapis i podział problemu będą stosunkowo łatwe. To proste z pozoru rozwiązanie w praktycznych zastosowaniach staje się bardzo złożone i, co gorsza, często nie przynosi oczekiwanych efektów, w myśl przysłowia “Gdzie kucharek sześć, tam nie ma co jeść”.
Przedmiotem wykładu będzie przegląd podstawowych rozwiązań sprzętowych oraz programowych, których celem jest szybsze, w porównaniu z typowym obliczeniem sekwencyjnym, obliczenie danego problemu. Przegląd rozpoczniemy od najtańszych, dostępnych nawet u nas w kraju, rozwiązań z użyciem standardowego sprzętu mikrokomputerowego oraz odpowiedniego oprogramowania. Do tej klasy zaliczamy typowy system jednoprocesorowy, a także systemy wieloprocesorowe oraz proste sieci lokalne. W drugiej części przeglądu zajmiemy się strukturami sprzętu działającego z szybkościami rzędu setek Mflops, którego najpopularniejszym reprezentantem, znanym nam niestety ze słyszenia, jest Cray.
W podsumowaniu wykładu uporządkujemy pojęcia związane z konstruowaniem programów obliczeń przewidzianych do rozproszenia w sposób świadomy, uświadamiany lub nieświadomy przez programującego. Wykład zostanie przygotowany na poziomie podstawowym i będzie uzupełniony prezentacją architektury sprzętu oraz oprogramowania. W wielu punktach wykład łączy się z tematami przedstawionymi podczas poprzednich Szkół Jesiennych PTI.
Antoni Mazurkiewicz — Wybrane modele współbieżności
Tematem wykładu są różnorodne podejścia formalne do zagadnień współbieżnego przetwarzania informacji. Omawia się znaczenie modeli matematycznych w projektowaniu i analizie systemów współbieżnych. Następnie podaje się mniej lub bardziej znane modele matematyczne dotyczące współbieżności; każdy z nich dyskutuje się ze względu na właściwą mu teorię, wyniki i problemy. Szczególny nacisk kładzie się na sposoby synchronizacji i kwestię modularności. Wykład ilustrują przykłady.
Do rozważanych modeli należą m. in. sieci Petriego, wyrażenia ścieżkowe (path expressions), przepływ danych (data flow) i struktury zdarzeń (event structures).
Władysław M. Turski — Logiki nieklasyczne (dla informatyka pracującego)
Logika klasyczna nie zawsze zgadza się ze zdrowym rozsądkiem. Przypuśćmy, że mam pójść do Pałacu Kultury w celu wygłoszenia odczytu. Po drodze muszę przejść przez Marszałkowską, po której jeżdżą tramwaje. Jeśli nie wpadnę pod tramwaj, wygłoszę odczyt. Ale jeśli nie wyjdę z domu, to nie wpadnę pod tramwaj. Logika klasyczna pozwala więc na takie rozumowanie:
A: Zostaję w domu.
B: Nie wpadam pod tramwaj. A => B
C: Wygłaszam odczyt. B => C
Wobec tego: A => C
czyli: Jeśli zostanę w domu, to wygłoszę odczyt (w Pałacu Kultury); nie całkiem w zgodzie ze zdrowym rozsądkiem!
Nie jest też jasne, że rozumowanie:
Wszyscy ludzie są śmiertelni.
Sokrates jest człowiekiem.
Wobec tego Sokrates jest śmiertelny.
jest tak oczywiście klarowne, jak tego chcą podręczniki logiki od paru tysięcy lat. Istotnie, gdyby zachodził choć cień wątpliwości, że Sokrates może być nieśmiertelny, nie moglibyśmy chyba stwierdzić, że jest człowiekiem. A jeśli po to, żeby zastosować wskazane wnioskowanie, musimy być przekonani co do słuszności wniosku zanim przyjmiemy przesłankę, to użyteczność tej figury sylogizmu jest żadna.
W wykładzie będą omówione niektóre nieklasyczne systemy logiczne (m. in. logiki wielowartościowe, konstruktywistyczne, modalne, temporalne i niemonotoniczne), które próbują bardziej niż logika klasyczna zbliżyć się do “normalnego” wnioskowania, a przynajmniej uniknąć wyraźnych paradoksów i zastrzeżeń, podobnych do wyżej przytoczonych.
